خانواده ای از دست فرزند شرورشان کلافه شده بودند .  بی ادبی فرزند خردسال، پدر ، مادر و همه ی اهل منزل را رنج می داد . بیرون از منزل هم کسی از آزار و اذیت او آسایش نداشت . پدرش نیز هر بار او را به باد کتک می گرفت ، به امید این که بر اثر تنبیه ، دست از کارهای زشت بر دارد ، اما فایده ای نداشت . روزی دست فرزند خود را گرفت و نفس زنان ، نزد حضرت ابوالحسن «ع»آورد و از وی شکایت کرد . حضرت نگاهی به آن مرد کرد و خواست راه و روش تربیت کردن را به او بیاموزد . فرمود : « فرزندانت را نزن » مرد از خودش پرسید : پس چگونه فرزندم را تربیت کنم . منتظر بود تا ادامه کلام امام را بشنود . امام ادامه داد : « برای ادب کردنش از او دوری و قهر کن » مرد گویا دنیای جدیدی در تربیت فرزند به رویش گشوده شد . در همان لحظه تصمیم گرفت شیوه ی قهر و دوری را پیشه ی خود سازد و با فرزندش سخنی نگوید . در همین فکر بود که ادامه کلام امام ، او را آگاه تر کرد . امام فرمود : «ولی مواظب باش قهرت زیاد طول نکشد و هرچه زودتر با فرزندت آشتی کن »
نتیجه: شیوه ی تنبیه بدنی در تربیت کودک هیچ تأثیری ندارد ، بلکه نتیجه ی عکس دارد . چون علاوه بر عادت به تنبیه ، عظمت و ابهت پدر و مادر یا معلم را نزد کودک خدشه دار می کند و راه برای تربیت بعدی نیز بسته می شود.