بیاوببین

مهدی جان ! می گویندمی آیی.می گویندوقتی بیایی ازیاسهاگردنبندی می سازی که عطرش درتمام کوچه باغهای شهرمنتشرمی شود.

مولاجان!قرنهاست که به دنبالت آواره ی تاریخیم.تودرآن سوی افقی ومادراین سوی غروب تنهای تنهاییم.دلم می خواهدتورابابلندترین فریادصداکنم
می خواهم دیوانه واردرانتهای آسمان لاجوردی جستجویت کنم ویادرمیان گلهای شب بوجای پایت رابوسه باران.

ای عزیززهرا!وقتی بیایی آوازه ی نبض شکوفه حس شکفتن رادرتمامی گلهاروشن می سازد باآمدنت باران زیبایی می بارد باغچه ی عشق تومنتظرانت رابه میهمانی خودمی خواندوسینه سرخ سرشارازسروددرآسمان آبی آغوش می گشاید.

بیاوببین که سراسروجودمان امیدوانتظاراست.بارهاپرده هایی راکنارزده ایم وآن قدردرکنارپنجره ی انتظار نشسته ایم تابیایی.

بیاوازپشت پرچینهای انتظاربه رویمان لبخندبزن.

منتظرظهورت می مانیم.