ازجمکران می آیم

از  جمکران می آیم،ازمیعادگاه حضورت،ازمحفل عاشقان ظهورت همراه بادیده های ابری وقلبهای منتظر.تمام ابرهای جهان دردلم گریه می کنند.چشمانم آشیانه ی انتظارشده وسراسروجودم امید.تابه حال ندیده بودم ابری چترهزارپاره ی انتظار رابرغربت دل منتظران این گونه پرباران بگشاید.گفته اند:باآمدنت باران زیبایی می باردوهیچ کس ازدستهای تهی وازسفره های خالی سراغ نمی گیرد.بوی گلاب می آید و مادر تمام آرزوهای خودرابرسجاده ی انتظارگریه می کند. راستی !هرشب به خانه ی دلهامان سرمی زنی ودست نوازشگرت رابرسرمان می کشی.آری هرشب می آیی وبرسجاده ی انتظارمان عطری ازعشق می پاشی لباسهایمان راازیاس پرمی کنی ومن هرآدینه به امیدآمدنت خانه ی دلم راآب وجارو می کنم وپنجره های خسته اش رادلداری می دهم.گلدانهای کهنه اش راپرازشمعدانی می کنم وروی پله هایش گلدانهای یاس می گذارم.پدرنیزبادستهایی سبز زیرباران عشق وانتظار ندبه رازمزمه می کند !